بنام خدا
مراسم #عَلَم_بندان_سُلکابُن
کرده ام من سفر به شعر آغاز
رفته تا اشکور دوباره ، باز
واقعاً سرزمین اسرار است
خطّه ی دین و دانش و کار است
نیّتم سُلکابُن و دیدارش
چشمه و مسجدِ گوهربارش
چشمه با تکدرختِ زیبایش
تاب گیسو و قدّ رعنایش
به به ، امشب مراسمِ خاص است
بینظیر است ؛ لطف عبّاس(ع) است
رسم دیرینهِ علم بندان
آمدند اهل اشکور با جان
هرکه از این مراسم است آگاه
می رساند خودش به این درگاه
در شب هفتم از محرّم ها
رسمِ اجداد میشود اجرا
دسته های عزا زنند بر سر
نوحه خوانند یک به یک بهتر
مسجدی سنّتی و دیرینه
منبری با هزار پیشینه
در سراشیبی عجیبی هست
مرکز مردمِ نجیبی هست
از جوانان و مردو زن ، پیران
دوست دارند همه علم بندان
ابتدا نوحه های بسیاری
خوانده اند ،کرده ایم همه زاری
یادی از کربلا و یاران شد
از فداکاری شهیدان شد
خوانده از هیبتِ عَلَم مدّاح
کرده مارا ز سابقه آگاه
وَ سپس بسته های مخصوصی
آمدو باز شد به روبوسی
از تبرّک به ما همه دادند
همه ی حاضران از آن شادند
بعد از آن مردمان با ایمان
که ستونند هر یک از آنان
بسته اند هر عَلَم از آن پارچه
با سکوت و تدارکی ویژه
بعد از اجرا ،غذای آوردند
حقّ مهمان به جای آوردند
من ندیدم به هیچ جا ، هرگز
اینچنین رسمِ فاخرو موجِز
ماند در سینه ام که شد تقدیم
تا شود ثبتِ سینه ی تقویم.
#احمدیزدانی
اربعینی که گشت عالمگیر
عینکی از جنس شب برچشم داشت
روز را شب دیده وَ شب می نگاشت
اعتدال و حدّواسط هیچگاه
هرکجا پا میگذاشت او پرتگاه
دیگران را در دو حالت می‌شناخت
دوست یا دشمن ، جز این فرضی نداشت
تا رسیدیم ما به همدیگر شبی
گفت او بسیار و تَرکردم لبی
اینچنین گفتم سخن ای دوستان
با زبانی تازه در وزنی روان؛
***
عینکِ مشکیِ زمانه ،سلام
گفتگو با تو شد بهانه؛ سلام
میبرم من پناه به ذات خدا
چونکه وحشی است واژه ها ؛وَالّله
گرتورا هست فکرو ایده سیاه
من نمیبینم هر پدیده سیاه
قبل از هرچیز ابتدائاً من
با نگاهت مخالفم قطعاً
نیستم تیره ، نیستم من تار
روشنم من به لطفِ حضرتِ یار
شادم از کارِ انقلابیِ خود
عاشقِ منجیِ الهیِ خود
گرچه بسیار نارسائی هست
سودجوئی وَ بیوفائی هست
اختلاس و خیانتِ بسیار
میشود رو از عدّه ای هربار
از قطارِ بزرگِ نهضت ما
چه کسانی شدند پیاده ،خدا
آدمیزاده است و صدبازی
هرچه دارد دوباره ناراضی
غافل از اصل منطق دین است
مالِ دنیا خدایِ بیدین است
با حلال و حرام و بیعاری
میکنند بهر پول هرکاری
بذرِ تردیدو شک بیفشانند
همه را دزد مثلِ خود دانند
آنچه گفتم یک از هزاران است
بدنمائی نه خویِ انسان است
مرده روح غزل درون دلم
جانِ مولا تو عشق ، وابِهِلَم
میکشم من به مثنوی فریاد
می نویسم به داد از بیداد
مینویسم من از بزرگیِ دین
کربلا و خروشِ قلب غمین
میکنم اربعین به حق تصویر
اربعینی که گشت عالمگیر
سختیِ راه و مشکلات هم هست
جنگ با مشکلات کارم هست
بذرو تخم بدی نمیکارم
با تو فرقِ زیاد من دارم
مستمع باش و گوش کن حرفم
در زمستان سرد تو برفم
چونکه باریده ام شما آنگاه
بده پاسخ، نه با بدو بیراه
بعدِ پاسخ ببین تعمّقِ من
میکند زیرو رو تعلّقِ من
میپذیرم اگر به حق باشد
دوست دارم نظر که حق باشد
خوب ؛ ادامه دهم به لطفِ خدا
یا حقیقت رُخِ خودت بِنَما
تاکه با حق بسویِ تو آیَم
روز گردد رفیقِ شبهایم
با قلم مینویسم از امّید
شیعیان را کجا بُوَد تردید
تو ولی چون هوای تیره و تار
میکنی روزگار زیبا زار
مردمان را شما کنی تحقیر
میشماری بزرگ را تو حقیر
از نگاهِ تو فاسدند همه
بدو زشتند ؛ مفسدند همه
گرچه داری تو مدرک بالا
نیست در جمله های تو پروا
بیست و پنج قرن شاه و شاهان را
میشماری بزرگ تو بیجا
فرصت کوچکی ندادی تو
که شود مستقر نظام از نو
تا ببینی بزرگی ایران
علّت آنهمه جدل در آن
من جوانی زِ دوره ی شاهم
از بدو خوبِ شاه آگاهم
داد کشور به دست بیگانه
خود پیِ لاف و لوفِ شاهانه
فقرو نکبت روال شاهان بود
چون کلیدی به قفل آنان بود
غیر از این بود؟ ازچه از ایران؟
ماند یک جزء کوچکی از آن؟
حاکمان بد وَ ملّت از خوبان
جیبِ ملّت وَ بخشش از آنان
کاش بودی به چشم میدیدی
ملّتی را به خشم میدیدی
عاقبت داد رخت شاهان باد
رفت در گور آنهمه بیداد
مستقر شد نظام اسلامی
رایِ ملّت نمود همگامی
باوجودِ تمامِ بدخواهی
شد عوض چهره ی ستمشاهی
تازه فرصت برای تغییر است
چاره ی مشکلات تدبیر است
نه که خود مثل دشمنان بودن
بر وطن دردو مثل آن بودن
زحمت و رنج میوه اش را داد
نیست کشور اسیر استبداد
نعمت بی بدیل آزادی
هست سرمایه ای خدادادی
خونِ بسیار داده شد تا آن
شد تناور به کشورِ ایران
نسلِ ما بوده نسلی از آهن
آی بدگو ، نگو دگر بدِ من
شاعرم ، خیرخواه و آزاده
میکنم راهِ سخت را ساده
من مخالف به شکّ و سانسورم
دشمنِ خونیِ به هر زورم
چون ندیدند عدّه ای سانسور
حرفِ قانون برایشان هست زور
متلکها، کنایه ها ، زشت است
مثل بچّه ، بهانه ها زشت است
هرچه در ذهن از بدیهارا
داده نسبت همیشه در رویا
ما سپر کرده ایم سینه ی خود
کرده ساواک ظلم و کینه ی خود
انقلابی عظیم برپا شد
حُرمتِ اهلِ علم بالا شد
شکرکن از برای آزادی
داده شد خونبهای آزادی
سوءتعبیرها بدو جانکاست
خالقم شاهدِ من است و شماست
حرمت واژه در حمایت اوست
گفتگو با تو از عنایت اوست
هست آغوشِ کشورت زیبا
شهرو ده چون بهشتِ پاکِ خدا
عینک تیره نور را برده
شب نگاهِ تورا چوخود کرده
انتظارِ عدالتی بکشیم
از شهیدان خجالتی بکشیم
وِل نمودی زبان و گفتارت
گفتنِ از بدی شده کارت
گفتنِ از بدی بدو بدتر
شده تکرار پشتِ همدیگر
هرکه گفت از بدی که شد واقع
بدنمود او به هرطرف ساطع
گفتن از بد ، بَدی بیفشاند
مثلِ گِل پا درونِ آن مانَد
این وطن در تمامِ ابعادش
هست حرفِ من و تو در یادش
از نگاهِ تو هیچ ایمان نیست؟
پس فداکاری شهیدان چیست؟
آنهمه تاب و تَب وَ جنگ و جدال
بوده بیهوده؟درد یا که ملال؟
خوب ؛ تو انسان و ادّعا داری
سطحی از گفته ها شما داری
شعرِ شاعر معرّفِ او هست
حاشیه دستِ شاعران را بست
چون من و تو زیاد آمدو رفت
اصل ایرانِ ما که چون کوهست
دست بیگانگان ندارد خیر
مِهر بیگانگان نیارد خیر
ریشه کن کردنِ ستمشاهی
داد پیغامِ رشد و آگاهی
شهرو ده شد به کارها بستر
جاده ، بندر ، هزار کارِ دِگَر
شاه بیتش فضایِ آزادی
گفتن از حق بخوبی و شادی
کفرِنعمت نمیکنی آقا؟
تو خیانت نمیکنی آقا؟
شو پیاده که ما به تو برسیم
صبرکن تاکه پا به پا برویم
تندرفتن بَرَد به چاه تورا
سر به راهیست بهترین پناه تو را
هرچه توهین در قلم داری
کرده در جویِ کشورت جاری
شادکردی تو انگلستان را
صهیونیزمِ لئین و شیطان را
دوست دارم شما رها باشی
چون پلنگی به قُلّه ها باشی
دوست دارم که تا مخالف هم
باشد و شعرِ خود بخواند هم
نه که فسق و فجورها باشد
تیره گی جای نورها باشد
آرزو اینکه پاک باشی تو
بر وطن سینه چاک باشی تو
مشکلات است حل شود قطعاً
اصل پاکیِ روح و جان حتماً
هرچه بود آرزوست آزادی
همه ی عطر و بوست آزادی
بنشینند عامی و عادی
زیرِ سایه وَ جویِ آزادی
همه باهم برایِ آینده
دستِ واحد و شادی و خنده
همه ی گفته ام شود یک بیت
تا به مقصودِ من رود یک بیت
دشمنان سوخته زِ وحدتِ ما
چشمها دوخته به وحدت ما
شاعرانند اهلِ ادب
مثلِ روز و مخالفِ با شب
اربعین است و کربلا باقی
بین گلدسته هاست چون باغی
یک رجوع از تو کارها بکند
مشکلاتت تورا رها بکند
گفتم حرفم خیالِ من شد تخت
آرزویم که یار باشد بخت
بر بدیها مِیِ معاییری
گاه در آسمان و گاه زیری
بشنوی حرف صادقینِ امین
تانمانی از آن وَ هم از این
باقیش را خودِ تو مختاری
اختیارِ خودت خودت داری
سطح علم است در وطن بالا
نیست لازم زدن وَ بردن ها
تا گروهی که منتظر هستند
دستِ شیطان به دستِ خود بستند
هی به فریادِ خود کنند تکرار
وای سانسور شد چقدر بسیار
وَ شیاطین به دخمه ها هم نیز
درِگوشی نموده هی ویزویز
وَ دوباره همان گروهِ خراب
که ندارند ریشه مثلِ سراب
آرزو تا وطن شود معیوب
می کنند متّهم به هرچه عیوب
ای عزیز، گفته هایِ من صدق است
حُبّ و بغضِ تو چشمهایت بست
باقیِ قصّه دستِ تو ای دوست
ما دعاگویِ هستِ تو ای دوست
مثنوی گفته ام وَ میخوانی
درد دارم وَ خوب میدانی
زیرو رو نیست در کُنشهایم
با صداقت رهایِ دنیایم
دردِ دل بود گفته ام با شعر
گفتنِ ساده کِی بُود تا شعر
به یقین دیده هاست گوناگون
فکرو اندیشه هاست گوناگون
ای که میخوانی و نظر داری
فکرو اندیشه ای دگر داری
گونه گونیست حکمت خالق
در تضارب بشر شده بالغ
گوش کن از شعار و هم شعرم
دقّتی کن به کارو هم شعرم
دردِ دل بود من بیان کردم
خویشتن وقفِ دوستان کردم
تا همه شادمان وَ سرزنده
در وطن بوده شاد و پاینده
روحِ سیّال این جهان یزدان
خالقِ روح و جسم و جان یزدان
برسان مهدی و بده پایان
انتظارِ تمامِ منتظران.
بنام خدا
بر سفره ی پرمهــــرِ شهیــــدان هستیم
هستیم اگـــــــر ، به مهــــرِ آنان هستیم
هستنـــد به مــــا نظاره گــــر،ما بیــدار
با عطــــــرِ حضورشان همـه پایِ قـرار
هــــــرخیر که می وزد از آنهــــا باشــد
اینجاســت زمیــن، حبـــــوط بالا باشـــد
اینجــاســـت گـــــذرگاهِ ستـاره با مـــــاه
اینجــاست حضورِ رُخِ مهتـــــاب به چاه
اینجاسـت که بخشند به کاهی ،کـــــوهی
اینجاسـت که حق دیده شـود با هــــوئی
اینجاسـت سـرِ مرزِ سعـادت ، خــــــوبی
اینجاسـت که شمشیر شـــــــــود اَبروئی
اینجاست که هــرحرف هنر میگـــــــردد
اینجاست که هـر کِشته ثمــــــر میـگردد
اینجاســـــت نظـــــــــرکردنِ بر وجه الله
اینجاست هنــــــــرمندی مــــردانِ خـــدا
اینجاست همـان نقطۀ پاک و میـــــــزان
اینجـــاســـــت قـــدمــــگاهِ تمــــامِ پاکان
اینجاســــت به پا کنگره از عرش کنون
اینجاست که عقل است ره آوردِ جنــون
برپاســـت اگـــر حـقّ و تجــاوز مُــــرده
با نــور، شهیـــــد تیــــره گــی را بــُرده
شکــراست وظیـفه ای که یزدان فرمـود
کــردند عمـل، به آنچه ایشـــان فـــرمود
ای شــاهـدِ ما ، به روزِ محشـر مـــددی
ای خـــونِ خدا ، ساقی کوثر مــــــــددی
دستانِ تهــی، ولـــی به دل عاشقِ حــق
سـر در رهِ حق نهاده چون وامـــق حق
وام اسـت به گــردن و همــــه مدیونیــم
بر خـــونِ شهیـد عاشـــق و مفتـــونیــم
شاکـر به حضــورِ نور گــــردان مـــا را
ای حضـرتِ حــق، شکور گردان مــا را
تـــا زنـــــده کنیـــــم یاد و نام شهـــــــدا
بوئـــی ببـــریم از مــــــــرامِ شهـــــــــدا
هستنــــد نمــــــادِ عــــاشقان در عالــــم
هــر عشق به نزدِ عشقشان باشد ، کــم
مــــــا هــــم نفسانِ راهِ پاکان هستیـــــم
تا وقتِ ظهــــــور پایِ پیمـــان هستیـــم.
احمدیزدانی(کوتوال)
پدر عرض ادب دارم حضورت
ببوسم صورت از چشم دورت
من اکنون با برادرها و خواهر
بهمراه عموهایم و مادر
میان باغِ تو مشغولِ کارم
بفکر جبهه ها و کارزارم
دلم باتوست ای جانِ پدرجان
تمام خانواده فکر ایران
بفکرِ کشورو رزمندگانیم
دعاگوی شما با دوستانیم
تو در فکر شکست دشمنان باش
چه میشد تاکه با تو بودم ، ایکاش
تمام آرزویم جبهه بودن
نشد قسمت به حق یاری نمودن
اگر سنّم برای جنگ کم بود
نرفتن بدترین دردو غمم بود
ولی درخانه هستم من بجایت
نگهداری کند ازما خدایت
شما در جبهه راحت باش و خرسند
بده دشمن به دست سیل اروند
وطن را پاک کن از دشمنانش
بده قدرت از این مردم نشانش
غمِ خانه نخور ، من مردِ خانه
بجایت حفظ خواهم کرد لانه
خبرهای شما می آید هر روز
که نزدیک است تا گردیم پیروز
خداوندا شهیدان منتظر ، تا
که پیروزی رسد رزمندگان را
شود کشور دوباره امن و آرام
بگیرد ملّت ایران در آن کام
ذرّه ای هستـــم ،غباری کم ترین
در صــفِ عُشّــاق از غمگین ترین
رو به ســــویِ مقصـــدِ یارم روان
روزو شـب فکـرم شده جِرمِ زمان
هرچه کردم نازل و کم بوده است
گرچه لطفش همرهِ من بوده است
مات و حیــرانم مـــن از اندازه هـا
کهنــــه هـــاو تازه هـا و لحظه ها
تو تصــوّر کـــن کسی در آفتـــاب
میدود، حیران و اطرافش ســراب
چنگ بر هرجا زند او ،واهی است
بازهم در بُهتِ خود او راهی است
من همانم ، دربه در در این جهـان
ذهـــنِ مــن درگیــر در وزن زمــان
مطمئــن هستـم چگالی دارد ،آن
دیدنش زیباسـت ،حالــی دارد آن
زین سبب با بالِ فکــــرم راهیــم
زیرِ پا دریاست ،مــن هم ماهیـم
شادمان یک دسته در هستی رها
غــرقِ خـــوردو خواب ها و نازهــا
دسته ای دیگـر، من و امثــالِ مـن
نیست روشن حالشان و حالِ من
غـرقِ بَحـــرِ حیـــرت و دیـوانه ایم
گُم شده در خویشتن در خانه ایم
تا چه دارد بهـــرِ مـــا خالـــق روا
هـــرچه آید پیش رو ،آن باصفـــا
لطفِ او همواره شامل بوده است
نورِ او روشنگـــرِ دل بوده اســت
هرچه خواهد او ،یقین آن می شود
زهرِ تلخ از مهــرِ او جان می شــود
ازهمیـــن مـــن راهیـم سـویِ نگار
تــاکجـــا؟پــایـــان پذیــرد، انتـــظار
هـــرچه کــردم بود از لطـــفِ خـدا
ذرّه ای کـــوچـــک کجــــا و ادّعــــا
حـــال مـــن راهــی و ره در روبـرو
مــی روم ،شــایـد ببینــــم رویِ او
(احمدیزدانی(کوتوال)
کشورم چون جواهرِ دنیا
وخدا هست حامیش همه جا
خارو گل در کنارِ همدیگر
غمگساران و یارِ همدیگر
مهربانی تمامِ زیرو بمش
بخشش و مهرو لطف پیچ و خمش
همه با هم رحیم و بخشنده
با گدایان رفیق ، دارنده
آبِ جویَش چو می گوارا هست
بوستانهاش بِکرو زیبا هست
جشن وقتی شود، همه دلشاد
قلبِ پیرو جوان ازآن آباد
دشمنی بود در کمینِ صفا
منتظر تا به هم زند ما را
انتظارش به سر رسید آخر
نفرتش بر ثمر رسید آخر
شده پیدا گروه نادانان
دشمن از بودشان شده شادان
روزو شب بوده در پی نقشه
وقتشان صرف در طیِ نقشه
دائمآً با بهانه در لب ها
شده جمع در تمامیِ شب ها
توطئه پشت توطئه آنها
مینمودند شهرو ده ، هرجا
کرده بسیار کارهای سیاه
بوده اعمالشان ریا و گناه
غیبت از این و آن چه آسان بود
زشتکاری چه مفت و ارزان بود
برده بر دشمنانِ ما اخبار
فاش کرده برایشان اسرار
دشمنانِ حقیرِ بیرونی
مدّعی ،مثل دشمن خونی
با رفیقانِ خود شدند یکی
دشمنی هایشان همه الکی
سازمانی که بود بینِ ملل
گشت خود عاملی برای خلل
بی وفا بی تعهّدو رسوا
بوده برنامه ها از آمریکا
هر بهانه که میشد از آنها
رشد میداد خالق اینجا را
هرچه کاویده جستجو کردند
غیرِ پیمان نبوده بو کردند
دسته جمعی شدند با هم تا
کرده کم رویِ ملّتِ ما را
ورشکستندو وضعشان درهم
شده مستاصل از غلط ها هم
ما چو کوهی به جای خود ماندیم
بذر رشدو ترقّی افشاندیم
رهبر نازنین ما کوشید
چشمۀ نورشان به ما جوشید
علم ساطع شدو پراکنده
شیعه از علمشان شده زنده
عطر گل بودو خوبی و تقوا
شادمانی و مهرو شورو نوا
جمعیّت بودودستِ حق همراه
بود او یاور و کمک در راه
هرچه آنها بدی به ما کردند
آبرو را زِ خود هوا کردند
خلق چون دید دشمنان بزرگ
کرد تدبیر و خود نموده سترگ
راه دانش و علم را رفتند
تکیه بر دانش خودی کردند
بر شکاف اتم کمر بستند
عهدو پیمان نفر نفر بستند
کار کردندو روز و شب پیکار
تا خرد کرد چشمِ دل بیدار
تربیت شد جوان دانشمند
یک جوان نه ،هزار هزار هم بند
تا که آخر غنی شد از آنها
قطعه های اورانیوم اینجا
مات ماندندو باورش هرگز
مقصد ما و آخرش هرگز
توطئه هست پشت یکدیگر
این شود حل شروع یکی دیگر
من یقین دارم عاقبت آنها
دامشان میفتد به دست و به پا
ذرّه ذرّه نشانه اش پیدا
کرد لطفِ خدایشان رسوا
خودشان در میان یکدیگر
بوده درگیرِ کارهایِ دگر
آن عموسام لعنتی همه جا
بس دخالت نموده و بیجا
هست او عاملِ نفاق و خطا
جنگ ها از وجود او برپا
چارسویِ زمین زِ او سوزد
آتشش عالمی برافروزد
حال با لطفِ خالق یکتا
نوبت مرگ او رسد حالا
نودو نه خرابِ خراب
یک زِ آنها سوارِ اسب و شراب
آتشی هست زیرِ خاکستر
دیر یا زود رفته در بستر
مطمئنّم که خالقِ یکتا
میرساند کمک به مردمِ ما
دستِ او رو شود به دنیا هم
روسیاه مانده پست و تنها هم
ماکه از دین و حق سخنگوئیم
از بدی بد وَ زشت میگوئیم
گرکه باهم وَ زورِ هم باشیم
متّحد بوده جورِ هم باشیم
مثلِ نهضت و وقتِ جنگ و جدال
ظاهراً بود بردن امرِ محال
بارِ دیگر برنده و شادیم
دستِ مردی اگر به هم دادیم.
احمدیزدانی
منبع: http://kootevall.blog.ir//rss/
بسم الله الرّحمن الرّحیم
میکنـــــــم آغـــــــاز بــا نــام خــــدا
وصــف گل را از زبان غنــچه هـــا
هرچه میبینم همه نور است ، نــور
انعکاس نور در متــــــن حضـــــور
میگــــذارم پـا بـه راه نــور مــــــن
میشوم غرقش ، از آن مسرور من
خالـق مـن ، ای خـــــدای نورهــــا
در تمــــــــام راه تــو منظـــور مــا
دسگیـــری کــــن مــرا ،دستم بگیر
یاریم کــــن ای خـــدای دستگیــــــر
احمـــــــــــدیزدانی
هستی چـو هــــلال مــــاه زیبا
زیباتر از هـــــر گُلــی به دنیا
ای مظهــــرِ شـور عاشقی ،تو
مفهـــوم شعـــــور عاشقی ، تو
یکبـار به خــانه ام فــــرود آی
باز اســــت گل از محبّــــت تو
تا کی همه دردو رنج و دوری
کافیست دگر شب و صبــوری
امّیـــد همــــه که مــــاه کامـــل
برگــرددو روز گـــردد هر دل
عشّاق به گــــــرد او بگـــردند
در نور حضــــور او بخنـــدند
گـــور داعـــش گنــــده شد دیگر یقین
هست مــــــرگی سخت او را در کمین
او تصـــوّر کــــرد ایران سوریّه است
ضـــرب شصــــــت مردم ما را نخورد
تا بداند هــــر قمـــاری نیســـــــت برد
آی مــــــردم ، وقت جانبـــازی شـــده
ظلـــــم بر مـــرگ خودش راضی شده
گفتـــه شــــــد از روزگاران تا به حال
با ســــلاح شیــــر بــایــد زد شغـــــال
مثـــل دوران دفــــاع یکبــــار اگــــــر
دشمنان گردند ادب ،کنـــده است شــر
حضرت عشق ،ای تو مرا شهریار
آمـــــده ام تا که شَــــــــوَم رستگار #عشق
توبـه پذیرا شـــــــو وَ راهـــــم بده
بی تـو منم روحِ مـــــریض و نزار
رفتــــه به این فکر که راحت شوم
ســــوخت دل از دوریِ زیبــا نگار
دور شدن بودو نحـــوست مــــــرا
بخت گذر کرد زِ نصـف النّهــــــار #روزگار
فاصله ها هـرچِقَــــــــــدَر بیشتــــر
سخت تر اوضـــاع شده ،دل بیقرار
غفلتِ از تو شـــــده آفـــت مـــــرا
کرد به من زندگیـــــم زهـــرمــــار
تلخ شده کامِ من از هــــــر شکــــر
عین زمستان شده فصـــــل بهــــار
ماهیتِ بودن مــــــن شــــد سیــــاه
شد همـه اوقات خــــوشم گیرو دار
تاکـــه دوبــاره به تــو پیوستـــه ام
چونکه تو هستــی همــــۀ اقتــــدار
ایمنــــی لانۀ مرغـــــان تــوئـــــی
حفظ کنی از غضــــــب روزگــار
ابر ببارد اگـــر از قلـــــب خــــود
از تو ببارد گـــــوهــــر شاهـــوار #گوهرشاهوار
بانگ خروسی که بخــواند سحـــر
از تو بخواند و بگــــــوید شعــــار
خط شکنان وقت دفـــاع از وطــن
یاد تو در سینه اشان مــــــاندگـــار
کشتی طـــــــوفــــانی بحــــــر بلا
از تو بساحل برســـــد ،کامـــــکار
عشق ، توئی قبلــــــۀ جـــــانانه ام
عشق ، توئی قـدرت و شورو وقار
رهـــــرویِ راهِ تـو وَ دارم امیـــــد
تا کـه ســــــرآید همـــــۀ انتـــــظار
حضرت مهدی بدهــد رخ نشـــــان
خون ِ شهیـــدان بنشینـــــد ببـــــــار
جنــگلِ دنیـــــــا بشــــود فاضــــله
نورِ تنـــابنــــده شـــــود شـــــام تار
زحمـــــت ملّـــــت ثمــرش را دهد
دورِ سیـــــاهی بکشد حــق حصـار
گـــرگ به مهمــــانیِ میشــان رود
برّه نتــــرســـد دگر از هـــر شرار
بر ســرِ چشمــــه رَوَد آهـــو وَ ببر
کرده بهـــم مهــــرو محبّت نثـــــار
هرچه که گفتم همه با دست توست
رویش گل ، سبزیِ در مــــرغـزار #مرغزار
باز پنــــــاهـــــم بده ای ســـــرورم
خنـــــده بکــــن ، برمن عاشق ببار
تا به وجـــــود تـــو و از دولتــــت
جـــاری رود تو شـــــود جــــویبار
احمدیزدانی #احمدیزدانی
#kootevall
http://shearerooz.blog.ir
kootevall.blog.ir
