بیست و دو بهمن

شد زنده از نو خاطرات خوب بهمن

نور آمد از مغرب و مشرق گشت روشن

آمد چکاوک سوی لانه ،عشق آورد

خورشید آمد سرفرازانه به میهن

یادش بخیر ایّام خوب همدلی ها

باهم ، فراهم بودن گفتن ، شنفتن

آن سالها ملّت یکی شد ،دست واحد

تا ریشه کن گردید ذلّت از تو و من

بر گل نشسته آن زمستان بوته زاران

دست دعا از مادران پاکدامن

شد واژگون بتخانه ها با دست ملّت

رفتند بدخواهان در آغوشی معیّن

وابستگی درد است از لطف شهیدان

شد گور سردش مدفن امیال دشمن

دشمن به خوابش باز میبیند تفوّق

در وقت لازم هر جوانی یک تهمتن

در مهربانی و سخاوت بینظیر است

فرزند این ملّت که در عزم است آهن

اینجاست ایران سرزمین شیرمردان

از بانوان است این بزرگیها به دامن

ایرانی و خفّت؟ ندارد یاد تاریخ

دور است از ما ذلّتِ هرروز مُردن

تو ابتدائی و پایان هر سلام توئی

تمــــام عـــــالـــمی و عـــالمِ تمـــام تــوئی
ابـــد تــوئی ،ازلی تــو، وَ خـاص وَ عام توئی
فــــــــرشته ای تو ،زمـــانی به هیئـــتِ آدم
نشستـــه ای تــو وَ بــرپــائی و قیـام توئی
به ســــرزمیـــــن گنــــاه و به کشــــورِ گلها
به جستجــــویِ توام ،علــــمِ ناتمــــام توئی
ندیده دل بتوبستم،توعشـــقِ مـــن هستی
تمـــــامِ بُعـــــدِ زمــــــانی،مقــــام ونام توئی
به زیرِ بارِ گنـاهِ نکـــــرده قـــــد خــــم شــــد
خمیدگی و ســـــــروقامتی تو، مــــرام توئی
تمامِ طولِ شب و عرضِ روزِ مـــــن از توست
به جانِ من تو امیـــــدی ،صفـــای کام توئی
حـــکایتِ همـــــــۀ دیــده هـــــــایِ دریــائی
سپیدۀ سحــری ، عمــــــق احتـــــرام توئی
به خود بخوان تو مـرا ای عصــــارۀ هســـتی
تو ابتــــــدائی وپایان و هـــــــرســــلام تـوئی
کفـــــــایتی تو بــرایِ تمـــــــــــامِ تنهــــــائی
کســــم تو ،بیکــــسی ام تو ،مرا امام توئی
تو شادی ام تو غمــم ،تکیه گاهِ من هستی
به وقتِ پریشـانی ام بیــــا،انسجــــام توئی
زمیـــــن تو زمــــــان تو تمـــــــام هستی تو
تولّــــدی وَ تــو مـــــرگی وَ انهــــــدام تــوئی
بــه ذرّه ذرّۀ اجـــــــــزاءِ  کهکشـــــانهـــــایت
نشانه هــا توئی و روحِ هــــــر پیــــــام توئی
منم که سرکشی و کفــــــر غـــــارتم کــرده
تو وحدتی ومـــــــوحّــد ، تمـــــام و تام توئی
منم که بندۀ نفسم شـــدم ، خجــل هستم
تو نورِ مطلق و دشمن به هــر حـــــرام توئی
تو وحــــدتی به وجــودو تو جمـــعِ اضــــدادی
تو عشق و شورو صفائی،علی الـــدّوام توئی
احمد یزدانی

بهار آمد

وه، بهــار آمد به کـــوهستان ، صفا آمد ، چقدر زیباست عشق

آسمان نیلی به مثل سینه پهناور ،عجب غوغــــاست عشـــق

گفتگوهـــا در زمستــــان شـــد به شبهــــای درازش تا سحـــر

در بهـــاران جشــن هـــــا برپا شود ،هر روزِ آن یلداست عشق

نو عـــروســـان غـــرق رویای جـــــــوانی تازه دامادان به شوق

تا به پا دارند خیمـــه در سحـرگاهــــــان  ،پر از رویاست عشق

هم پرستو زاغ و بلبل ،کبک و قمــری شــــــادمان از این تلاش

دلربائی میکند هرگوشه ای جنبنـــــدگان ،دنیــــاست عشـــق

روح هستــــــی زنده مـــی دارد تمـــــام آفــــرینش را یقیـــــن

ناخدای آفرینـــش شادمــــان از بنــــدگان ،دریاســـــت عشق

احمدیزدانی

اطاق فکر

به کُنج خلــــوت تنهائیــــم با خـــــویش درگیــــرم

درون سینــــه ام دربنــــد دارم عشـــق عالمگیـــر

به یک چشمم جهانی سوخته از فتنه ی شیطان

تمام سرزمین ها ســــوخته از وحشــــت تکفیـــر

شیاطین جمع و شیطان بزرگش جنگ افروز است

جهــــان افتــاده در دامــــش و گشته بارها تحقیر

نه امّیـدی ،نه آوائی ،چراغی نیست تاریک است

در این وحشــت ســــرای تیـره تر از قبرها ، دلگیر

تنید انسان به دست خـــود به دور خویش از تاری

که هـــرتارش به دست و پای او افتاده چون زنجیر

یهــودی و نصـــــارا در اطاق فکــــر این قـــــومنـــد              #یهودی و نصارا

تمـــــام راههــــا در یک مسیـــرو راه حـــــل تـزویر

به چشم دیگـرم ، برخاست از خواب زمستان غول

به دستان دعـــا و جانفشــــانی میکشد تصــــویر

در اینجـــــا ملّتـــی در پای قـــــرآن استــــواراننــد

و در احقــــاق حـــقّ و راه او سـرسخت و دامنگیر

هـــزاران ســـال برجــــا بوده  اهل بندگی هستند

نبـــردی سخت با شیطان و با او رخ به رخ درگیـــر

غم چشمــــان آنهـــا انتـــظارو سینه هـــا عاشق

چــــو آهــن سخت و در اجرای امر رهبری پی گیر              #رهبری

سحرخیزندو فــــــریاد رســــا دارند هــــر جمعــــه

بیا ای آخــــرین تیــــر از کمــــان شیعـه ، با  تکبیر             #شیعه

احمدیزدانی

ماهی تنگ بلور

ماهی تُنگ بلورم وَ به زندان در بنــــد

رویِ زیبـــاســــت برایم قفسِ بدآهنـگ

همه ترسان و گریزانِ شکستن هستنــد

شادمان میشـوم ار بر قفســـم آید سنگ

آرزوی همــه زشتــــان جهان زیبائیست

زشت بودن شده آمالم و دل بهرش تنگ

مثـــل دنیاست مرا قصّه وَ افسانه ی من

ظاهراً دلخور از آنندو به باطن در جنگ

شد که شد ،امّا نشد مطلوب تر

کودکی آمد به دنیا ، ابتدایش سخت بود

گریه ها در کودکی ها ،ابتدایش سخت بود

تا درآید او به کارِ آب و گِل گردد جوان

در تمام آن قضایا ابتدایش سخت بود

 

انقلاب آغاز شد در کشورما ابتدا

سخت بود آمّا شدیم از انقلاب حاجت روا

بحث درگیریِ با شاه و جدالِ روز و شب

سخت بود امّا تحمّل کرد درد ما دوا

 

جنگ شد ، حمله به اینجا و به آنجا سخت بود

هشت سالِ جنگ تحمیلی به مولا سخت بود

دست جنگ افروز شد کوتاه و کشور مستقل

ابتدا بر مردم آزاده ی ما سخت بود

 

خنجر تحریم سخت ، امّا نباشد کارگر

هست سختی چون گوهـر ،آرد بهمراهش هنر

بر توافق ملّت ما باز کرد آغوش خود

شد توافق خوب ،وقتیکه نشد ، مطلوبتر

 

آخرش خیر است اگر در ابتدا سخت و بد است

روز از شب میرسد گر ابتدا سخت و بد است

نقطه ی عطفیم در دنیا ، صبوری لازم است

شیر از آتش رود سر ، ابتدا سخت و بد است

 

ناز دشمن را کشیدن سخت و خفّت سخت تر

دبّه ی دشمن شنیدن سخت و خفّت سخت تر

بهتر آن باشد که با سعی خودو افکار خود

از کف دست موی چیدن سخت و خفّت سخت تر

 

باج میخواهند ، آیا می پذیری هموطن؟

زور میگویند ، آیا می پذیری هموطن؟

اسب عوض کردند در حین سواری بارها

ما نمیخواهیم ظلم و ناگزیری ، هموطن

 

هرکجا شد استقامت مشکلات حل شد از آن

میکند باطل تحمّل سِحرو مکر دشمنان

هست میدان عمل اینجا نه حرف و خواب خوش

پای کلّ اعتقادات است اینجا در میان

 

 

اتم

در پیــچ جـــاده مســـافـــر پیـــاده شــــد
پیچیـــده در معـــادله هـــایی که ساده شد
رنجیـــــده بود مشــــام از حضــــور او
خلقی اسیـــر خــط سفیــــدی به جاده شد
پوشیـده در تن خـــود تک کـــت سفیــــد
تسلیــــم بود پیـــــامـــی که داده شــــــد
آورد از چمـــــدانــش سکـــــوت و دود
با دستی از چدن که به دستکش اعاده شد
امـــروز عصــــر اتمهـــای گندمی است
روزی کــــه حقـــه ی تازه نهـــاده شــد
یکــــروز گنـــــدم و روز دگــــر اتــــم
حقی که از ضعیف یقینــــا ستـــاده شـــد
اشتون دوباره چو حـــوا بهـــانه اســـت
زیرا گره به پایمردی و دندان گشــاده شد.
کوتوال

داعش و غوغا

این دوره حسین ابن علــی، داعش و غوغاست

 

این فتنـــه هــــم از ســوی یهودی و نصاراست

 

یک سوغم ودرداست و فراقست و صد افسوس

 

در ســـوی دگــــر سینــه ی شیعه چو تکایاست

 

دود دل مــــــومـــن زده آتـــش همـــــه جــــا را

 

بین الـــحرمین اســت زمین ،دیده چــو دریاست

 

کـــــــردنــد حسینـــــی صفتـــــان یــاری یــاران

 

خــــائن به حـــــرم کــرده جنایت و غم اینجاست

 

شیطان بزرگ است و تمــــامِ سخـــن این اســت

 

هــرفتنه وَ جنگ و بدی ای هست از آنهــــاست.

احمد یزدانی

اورانیوم

کشورم چون جواهرِ دنیا

وخدا هست حامیش همه جا

 

خارو گل در کنارِ همدیگر

غمگساران و یارِ همدیگر

 

مهربانی تمامِ زیرو بمش

بخشش و مهرو لطف پیچ و خمش

 

همه با هم رحیم و بخشنده

با گدایان رفیق ، دارنده

 

آبِ جویَش چو می گوارا هست

بوستانهاش بِکرو زیبا هست

 

جشن وقتی شود، همه دلشاد

قلبِ پیرو جوان ازآن آباد

 

دشمنی بود در کمینِ صفا

منتظر تا به هم زند ما را

 

انتظارش به سر رسید آخر

نفرتش بر ثمر رسید آخر

 

شده پیدا گروه نادانان

دشمن از بودشان شده شادان

 

روزو شب بوده در پی نقشه

وقتشان صرف در طیِ نقشه

 

 دائمآً با بهانه در لب ها

شده جمع در تمامیِ شب ها

 

توطئه پشت توطئه آنها

مینمودند شهرو ده ، هرجا

 

کرده بسیار کارهای سیاه

بوده اعمالشان ریا و گناه

 

غیبت از این و آن چه آسان بود

زشتکاری چه مفت و ارزان بود

 

برده بر دشمنانِ ما اخبار

فاش کرده برایشان اسرار

 

دشمنانِ حقیرِ بیرونی

مدّعی ،مثل دشمن خونی

 

با رفیقانِ خود شدند یکی

دشمنی هایشان همه الکی

 

سازمانی که بود بینِ ملل

گشت خود عاملی برای خلل

 

بی وفا بی تعهّدو رسوا

بوده برنامه ها از آمریکا

 

هر بهانه که میشد از آنها

رشد میداد خالق اینجا را

 

هرچه کاویده جستجو کردند

غیرِ پیمان نبوده بو کردند

 

دسته جمعی شدند با هم تا

کرده کم رویِ ملّتِ ما را

 

ورشکستندو وضعشان درهم

شده مستاصل از غلط ها هم

 

ما چو کوهی به جای خود ماندیم

بذر رشدو ترقّی افشاندیم

 

رهبر نازنین ما کوشید

چشمۀ نورشان به ما جوشید

 

علم ساطع شدو پراکنده

شیعه از علمشان شده زنده

 

عطر گل بودو خوبی و تقوا

شادمانی و مهرو شورو نوا

 

جمعیّت بودودستِ حق همراه

بود او یاور و کمک در راه

 

هرچه آنها بدی به ما کردند

آبرو را زِ خود هوا کردند

 

خلق چون دید دشمنان بزرگ

کرد تدبیر و خود نموده سترگ

 

راه دانش و علم را رفتند

تکیه بر دانش خودی کردند

 

بر شکاف اتم کمر بستند

عهدو پیمان نفر نفر بستند

 

کار کردندو روز و شب پیکار

تا خرد کرد چشمِ دل بیدار

 

تربیت شد جوان دانشمند

یک جوان نه ،هزار هزار هم بند

 

تا که آخر غنی شد از آنها

قطعه های اورانیوم اینجا

 

مات ماندندو باورش هرگز

مقصد ما و آخرش هرگز

 

توطئه هست پشت یکدیگر

این شود حل شروع یکی دیگر

 

من یقین دارم عاقبت آنها

دامشان میفتد به دست و به پا

 

ذرّه ذرّه نشانه اش پیدا

کرد لطفِ خدایشان رسوا

 

خودشان در میان یکدیگر

بوده درگیرِ کارهایِ دگر

 

آن عموسام لعنتی همه جا

بس دخالت نموده و بیجا

 

هست او عاملِ نفاق و خطا

جنگ ها از وجود او برپا

 

چارسویِ زمین زِ او سوزد

آتشش عالمی برافروزد

 

حال با لطفِ خالق یکتا

نوبت مرگ او رسد حالا

 

نودو نه خرابِ خراب

یک زِ آنها سوارِ اسب و شراب

 

آتشی هست زیرِ خاکستر

دیر یا زود رفته در بستر

 

مطمئنّم که خالقِ یکتا

میرساند کمک به مردمِ ما

 

دستِ او رو شود به دنیا هم

روسیاه مانده پست و تنها هم

 

ماکه از دین و حق سخنگوئیم

از بدی بد وَ زشت میگوئیم

 

گرکه باهم وَ زورِ هم باشیم

متّحد بوده جورِ هم باشیم

 

مثلِ نهضت و وقتِ جنگ و جدال

ظاهراً بود بردن امرِ محال

 

بارِ دیگر برنده و شادیم

دستِ مردی اگر به هم دادیم.

احمدیزدانی

 

 

 

منبع: http://kootevall.blog.ir//rss/

عالم دین دچار یک غدّه است

مثنـــــویهـــــای پاک دارم مـــــن

 

از ستم قلــــــب چاک دارم مــــن

 

نیســـت دیگـــر شراب عقده گشا

 

در رَگَم مِی چـــو تاک دارم مـــن

 

 

 

در جــــوانی ستــــاره باران بود

 

قلـــبِ شـــورو نشــاط ایران بود

 

تا کـــه لـــــذّت بـرم ازاو گفتنـــد

 

یک شهیـــــــد و پلاک دارم مــن

 

 

 

بسته دست و گشـاده شـــــد بازو

 

کـــرده بر لشکــــر خمینـــــی رو

 

گفته ام مــن که اهــــل اسلامــــم

 

منطـــــق دین مــلاک دارم مـــــن

 

 

 

پا بـمیــــدان انـقـــــلاب افـتـــــــاد

 

نِگَهَـــــم ســـــوی آفتــــاب افتـــاد

 

حــــرفهـــای امــــام حرف حساب

 

ریشه در عمــق خـــاک دارم مــن

 

 

 

شادمــان رفتــــه ام بـه اردویــش

 

وای از خنجــــر دو ابـرویـــــــش

 

زده زانــو نمـــــوده ام تعظیــــــم

 

یــادِ آن روز پــاک دارم مـــــــــن

 

 

 

رفــــــت ذلّــــــت و آبــرو آمـــــد

 

آب رفتـــه بســـوی جـــــو آمــــد

 

رهبــــرِ نازنیـــن و ســــرور من

 

با حضورش چه بـاک دارم مــــن

 

 

 

کشــور دین و دل ز جا برخاست

 

کرد مـلّت هـر آنچه را میخواست

 

مـرجعِ شیعــه حاکــــم و ســـرور

 

بویِ گــل عــطـــــرناک دارم مــن

 

 

 

حالیــه دارم این دعــــای بلنــــــد

 

ای خــدا بر شـــــرافتت سوگنــــد

 

دســــت آل سعـــــود را بــربنــــد

 

رندم وسینـه  چـــــاک دارم مـــن

 

 

 

ای جوانان پاک کشــــور مــــــن

 

تیـــغ تیــــزیدو جنستــان آهـــــن

 

هســـت صــــدّام عبـــــرت تاریخ

 

یادی از یک هــــلاک دارم مــــن

 

 

قطعاً آلِ سعــود یک عقــــده است

 

عالَــم دین دچار یک غُــــدّه است

 

میکنـــد ســــرنگــــون یقین دادار

 

بهـــرِ فــــرعـــون مغاک دارم من

احمدیزدانی

(کوتوال)