بال پرواز

چشم خود را که میگشائی تو

قفل عالم گشاده میگردد

شادی و عشق میزند لبخند

کارِ مشکل چه ساده میگردد

همه ی جان من شود آزاد

میشوم مردِ ساحرِ خوشبخت

با نگاهِ تو بال پروازم

بار دیگر اعاده میگردد

احمدیزدانی

پیک مرگ

پیک مرگ آمد سراغ یار ، می باید گریست

در وداع با دیده ی خونبار می باید گریست

مرگ گل پیغام بر شمع است و بر پروانه ها

در غم ترک گل و گلزار می باید گریست

رفت گل در خاطرات و بوی آن همراه باد

عاشقان حیران در این بازار می باید گریست

قدر یکدیگر نمیدانیم ،در وقت وداع

ناگهان چشمان شود بیدار ؛ می باید گریست

احمدیزدانی

غم بی فردائی

رفت همراه نسیم قاصدک تنهائی

خوش خبر بود ،پراز بارقه ی زیبائی

همه ی درد وجودش نرسیدن ،ماندن

نگرانی بزرگش غم بی فردائی

احمدیزدانی

حسد

قطره ای چون که آب دریا دید

سرد شد از حسد ،بخود لرزید

گفت ، دریا ببین مرا اینجا ،

راحتم ، غرقِ نعمت دنیا

ظاهرم را نبین که هستم کم

باطناَ من قویّم و محکم

من چنینم ، چنان کنم آخر

چون اراده کنم شَوَم لشکر

خنده رو ، شادمان ، قوی دریا

گفت ای قطره ، دل بده با ما

روبسویم بکن ، بیا با من

همرهی کن که تا شَویم یک تن

با من از خود بگو و از وحدت

 با حسد جنگ کن تو با قدرت

با حسد کارها شود مشکل

از حسادت نیاید هیچ حاصل

قطره نشنید پندِ دریا را

از حسد سوخت ، شد بخار آنجا

قطره های یکی شده ، دریا

شده راحت از آنهمه من ها

حال ای آدم حسود ، اینجا

بتو دارم پیام من ، دریا

دست بردار از حسادت خود 

تا ببینی در آن سعادت خود

ورنه رنجِ حسد کُنَد نابود

همه ی هستی تو ، بودو نبود 

گفتم حرفم ،شنیده ای ، بدرود  

رنج و بدبختی است سهم حسود.

احمدیزدانی

زبان من

نیلوفران سخن با زبان من

پیچید بر بنای حیات جهان من

چون شعله ای که بیفتد به جان باغ

آتش کشید همه ی آشیان من

هرجا که پانهاده و آرام بوده ام

آمد و تیره نمود آسمان من

کردم یقین که چو اهریمن من است

مأمور بی ثباتی روح و روان من

من در جهاد دائمیم با هوای او

مثل خوره شده در جسم و جان من

محکوم هستم و او مثل قاضی است

تیر نگاه وی و آهوان من

من در جهاد اکبرو او دشمن من است

این است قصّه ی من با زبان من.

احمد یزدانی