احتضار

چشمان و دست و دلم گرمِ کارِ خویش

فکرم اسیرو گرفتارِ زار خویش

مثلِ غریبه ها شده ام با نگاهِ خود

در جستجوی ذرّه ای از اعتبار خویش

درمانده ای میان زمین و هوا منم

معتاد چشم مست تو اکنون خمار خویش

آتش کشیده ام همه ی هستی ام ، سپس

دادم بدست باد تمام غبار خویش

هستم اگرچه بظاهر میان شهر

چون سایه در مجاز مدار حصار خویش

از آدمی که خروش است و ادّعا

نشنیده ام بجز از افتخار خویش

گفتند حق طلبیم و شنیده ام

وقت عمل ندیده یکی از هزار خویش

پایان گرفته زندگی و راه مانده است

راه نرفته ی در احتضار خویش

از بس شعار دیانت شنیده ام

شد کفر دین و دین عملش انتحار خویش

در آرزوی دور و درازی است روح من

چشمش ندید و زد به گذر بیگدار خویش

لرزان چو شعله ی شمعم در انتظار

مرگم بیایدو من داغدار خویش

یا آنکه باد حوادث به تندری

یک شب مرا ببرد تا مزار خویش.

#احمد_یزدانی

بخشایش

همزمان در چند لایه عاشقم

در تناقض ها گرفتارم هنوز

عصر آهن طی شد عصر نرمش است

جمع اضدادم و در آمایشم

 

برگ حاکم قصّه ی نامش و من

پنبه در گوشم فرو کردم که او

هرچه میگوید فقط خود بشنود

شک کند از اینکه اهل بینشم

 

غرق روحش میشوم من در خیال

با عبور از عمق دریای دلش

در کنارش مست افکار قشنگ

مثل ماهی در دل آرامشم

 

با شنا در قعر اقیانوس او

شد سبک وزن خیالات سرم

می روم تا لابلای بسترش

مثل دستان دعا و خواهشم

 

زخمهایم کاری از دست رقیب

گور بابای  رقیب و سایه اش

بازهم دل را به دریا میزنم

غرق لحظات خوش بخشایشم

کوتوال

روز اندیشیده ام

در دل شب روز اندیشیده ام

نور را از عمق ظلمت دیده ام

با عبور از معبر تنگ زمان

بر سپاه یأس و غم خندیده ام.

جستجو

رسیدی ، دیر شد رفتم ز کویت

برو با هرکسی آید بسویت

برایم مرده ای در زیر خاکی

نخواهم کرد دیگر جستجویت