مهر شهیدان

بنام خدا

بر سفره ی پرمهــــرِ شهیــــدان هستیم

هستیم اگـــــــر ، به مهــــرِ آنان هستیم

هستنـــد به مــــا نظاره گــــر،ما بیــدار

با عطــــــرِ حضورشان همـه پایِ قـرار

هــــــرخیر که می وزد از آنهــــا باشــد

اینجاســت زمیــن، حبـــــوط بالا باشـــد

اینجــاســـت گـــــذرگاهِ ستـاره با مـــــاه

اینجــاست حضورِ رُخِ مهتـــــاب به چاه

اینجاسـت که بخشند به کاهی ،کـــــوهی

اینجاسـت که حق دیده شـود با هــــوئی

اینجاسـت سـرِ مرزِ سعـادت ، خــــــوبی

اینجاسـت که شمشیر شـــــــــود اَبروئی

اینجاست که هــرحرف هنر میگـــــــردد

اینجاست که هـر کِشته ثمــــــر میـگردد

اینجاســـــت نظـــــــــرکردنِ بر وجه الله

اینجاست هنــــــــرمندی مــــردانِ خـــدا

اینجاست همـان نقطۀ پاک و میـــــــزان

اینجـــاســـــت قـــدمــــگاهِ تمــــامِ پاکان

اینجاســــت به پا کنگره از عرش کنون

اینجاست که عقل است ره آوردِ جنــون

برپاســـت اگـــر حـقّ و تجــاوز مُــــرده

با نــور، شهیـــــد تیــــره گــی را بــُرده

شکــراست وظیـفه ای که یزدان فرمـود

کــردند عمـل، به آنچه ایشـــان فـــرمود

ای شــاهـدِ ما ، به روزِ محشـر مـــددی

ای خـــونِ خدا ، ساقی کوثر مــــــــددی

دستانِ تهــی، ولـــی به دل عاشقِ حــق

سـر در رهِ حق نهاده چون وامـــق حق

وام اسـت به گــردن و همــــه مدیونیــم

بر خـــونِ شهیـد عاشـــق و مفتـــونیــم

شاکـر به حضــورِ نور گــــردان مـــا را

ای حضـرتِ حــق، شکور گردان مــا را

تـــا زنـــــده کنیـــــم یاد و نام شهـــــــدا

بوئـــی ببـــریم از مــــــــرامِ شهـــــــــدا

هستنــــد نمــــــادِ عــــاشقان در عالــــم

هــر عشق به نزدِ عشقشان باشد ، کــم

مــــــا هــــم نفسانِ راهِ پاکان هستیـــــم

تا وقتِ ظهــــــور پایِ پیمـــان هستیـــم.

احمدیزدانی(کوتوال)

حاکم معزول

این شعر را در سال 1358 زمانی که مدیر مدرسه ی راهنمائی تحصیلی مختلط در سیمین دشت بوده و بهمین جهت  سعادت کسب فیض از محضر استاد امیری فیروزکوهی را که بعد از پیروزی انقلاب بیشتر از قبل در سیمین دشت میماندند داشته ام سروده و اکنون پس از تقریباً 36 سال با مختصر ویرایشی منتشر مینمایم  

پیچیـده و از او گـــره ای کــور به جا مــاند

در منظــــرِ تاریخیِ ما گـــــور به جا مــــاند

بی علـــم نشست او  به ســـرِ میزِ قضــاوت

 یک مـــزرعه ی سوخته و عور به جا ماند

کو قــدرتِ ساواک و نصیری؟ به فنـــا رفت

بارِ کج و یک مقصدِ ناجـــــور به جا مــــاند

با عـــــزّتِ بیگانه و در غــــــربتِ مــــــردم

یک حاکمِ معـــــزولِ به دل کـــور به جا ماند

چــــون میگـــذرد نیست غــمِ ماندن و رفتن

خوشبخت کسی شد که از او نور به جا ماند