اتم

در پیــچ جـــاده مســـافـــر پیـــاده شــــد
پیچیـــده در معـــادله هـــایی که ساده شد
رنجیـــــده بود مشــــام از حضــــور او
خلقی اسیـــر خــط سفیــــدی به جاده شد
پوشیـده در تن خـــود تک کـــت سفیــــد
تسلیــــم بود پیـــــامـــی که داده شــــــد
آورد از چمـــــدانــش سکـــــوت و دود
با دستی از چدن که به دستکش اعاده شد
امـــروز عصــــر اتمهـــای گندمی است
روزی کــــه حقـــه ی تازه نهـــاده شــد
یکــــروز گنـــــدم و روز دگــــر اتــــم
حقی که از ضعیف یقینــــا ستـــاده شـــد
اشتون دوباره چو حـــوا بهـــانه اســـت
زیرا گره به پایمردی و دندان گشــاده شد.
کوتوال

داعش و غوغا

این دوره حسین ابن علــی، داعش و غوغاست

 

این فتنـــه هــــم از ســوی یهودی و نصاراست

 

یک سوغم ودرداست و فراقست و صد افسوس

 

در ســـوی دگــــر سینــه ی شیعه چو تکایاست

 

دود دل مــــــومـــن زده آتـــش همـــــه جــــا را

 

بین الـــحرمین اســت زمین ،دیده چــو دریاست

 

کـــــــردنــد حسینـــــی صفتـــــان یــاری یــاران

 

خــــائن به حـــــرم کــرده جنایت و غم اینجاست

 

شیطان بزرگ است و تمــــامِ سخـــن این اســت

 

هــرفتنه وَ جنگ و بدی ای هست از آنهــــاست.

احمد یزدانی

یک وحشی بی چون وچرائی تو عموسام

ای گستره وَ پهنـۀ ی گیتی وَ تـو صــــد دام

بر گـــــور دموکـــــراسی دنیــــا زده ای گام

دریوزگی و نوکری و خفّــت و خواری است

سهمش که شود با سخنــان تو ،کسی خـــام

با آنکه همه عمرتو باشد ،دو سه صـدســال

یک وحشی بی چون وچرائی تو ، عموسـام

جاســــوســـیِ یاران و رفیقــان شده کــارت

شیـــطان بـزرگـــی و دغلبـــــازی و بـــد نام

هستی تو عروسی که به هرحجلــه نهـد پای

دستــی چـدنی داری و صـــدکینــه به فرجـام

تبعیــــض نــژادی و چپـــــــاول هنــــــر تـــو

دادند به درصــــــــد نـودو نه به تو پیغـــــام

کارتو منافع طلبی ،جنـگ و جـــــــدال اسـت

افغان و عراق از تو خـراب است و ویتنـــام

ناکازاکی و هیــــروشیمـــا شــاهــدِ این بحث

اکنون شـــــــده ای عابدو زاهد به سرانجـام

داعـــــــش و سیاهـــــکاری و بمـــب اتـم تو

وقتیکه خدا خشم بگیــــــــرد ، شَـــوَدَت دام

میــــدان تشیّـــــــع نبــــود عــــــرصه گهِ تو

صبراست و بصیرت که کند دشمن خـود رام

با خـــــود رُحَمــــا ایم و اشـــــدّاءُ به کفّـــــار

با دوستـــیِ شیعــــــه شـــــود غلغلـــــه آرام

این مملکت حضرت صاحب و نه حرف است

دیدی به طبس قطره ای از اشک شب هنگام

احمدیزدانی

کوتوال

بهار دوباره

آمـــــده از راه دوباره بهـــــار

کـرده زمستان و سپاهش فرار

از دل هــــردانـه بـرویـد گلــی

بوده چـــوسردار سپاه کامکار

کارگـــــران ره بسوی باغهـــا

پیرو جوان ،پای پیاده ،ســوار

راهی در مزرعه و دشت وکوه

عاشق شوریده نگاهـش به یار

فصل یکی بودن حـرف و عمل

لطف خداوند هــــزاران هـــزار

ای دل دیـوانه به نـانی بســــاز

تا که تلاش تو نشینـــد به بــار

 

خداوندا به حقّ قدر خود بفرست باران را

بنام خدا

وطن ، یکبار دیگر خیره کردی خـاک یونان را

نه یونان را ، که کلّ مردمان مات و حیــران را

شــــده تاریخ درگیـــر فــــراموشی و خامــوشی

رخی بنمای وافسون کن زِ کار خویش کیوان را

بزن بر سینه ی شـــب با مسلسلهـــای مــژگانت

بداند دشمنت بمـــــب اتم یعنـــی که مــــژگان را

به پاکــــن باغهـــــای پرگلــت را در فضای نِت

به علمـــت شادمـــان کن عاشقان خاک ایران را

برای دیدن رستــــم به توران دعـــــوتی بفرست

نشان ده سرو بالای جـــوان سهـــــراب تابان را

بده با هیــــــاتی از دوستـــان بر دشمنـــان پیغام

حضور لاله هــای ســـرخ داده بهــــرتو جان را

به شیطان بزرگ و دوستــــانش حجّتی بفرســت

بیاینـــدو ببیننــــد همّــــت مـــردان و ایمـــان را

اگــــرچه خون دل را میدهی خونخوار میگردند

ولی عــاقل نبـــــرد از یاد بازیهــــای دوران را

هزاران سال ماندی و پس از این هم به پا هستی

به تدبیری به پاکن قبلِ زخمــت کاخِ درمـــان را

نمــــی فهمنـــــــد از نــور ولایت یا مسلمـــــانی

از این رو با اتم بستند زلف حـرف و پیمـــان را

به دردی مبتــــلا هستنـــدو مارا متّهـــم کــــردند

نمیـــــداننــد بومـــی شد توانش یاکه امــــکان را

ندارند اعتقـــادی بر ره و رســــم جوانمـــــردی

کجا فهمنــــد بر مــــوری نظر بودش سلیمان را

وطن چشمش به تیمی از بزرگان سلحشور است

مبادا دست تنها مــــانده گرگان خورده چوپان را

به پایش داده این ملّـــــت تمـــام هستی و عشقش

خــــداوندا به حــــقّ قـــدرِ خود بفرست باران را

احمدیزدانی

(کوتوال)

داغ

برای شهید عبدالرّسول صیّاد

داغِ تو ای گلِ زیبـــــا به کجـــــا بایـد بــرد؟
خنــده هــائی که خدا لـــــذّتِ آن را میبــــرد؟
واقعاً عبدِ رسولی تو ،سفــــرخوش ســـــالار
از تو ارثت به شرف نســل خمینی هــــا برد
نازنین رفتی و ما بر ســـــر پیمـــــان هستیم
آسمان قبلِ حلولت غــــــمِ رندان میـــــخورد
لشکری بوده اگر یک نفـــــرت در سنگـــــر
از حسادت همه شب دشمنت از غم میمــــرد
گرچه سخت است سفر ،خون تو ثارالله است
ورنه شیعه زِ فـــــراق تو به غم می افســــرد
خون تو ســــاخت جـــوانانِ غیـــوری را که 
در نبود تو جهان حسرتِ هریک را خـــورد
احمدیزدانی

شهید گمنام

ای که نورتودر این خطّه ی کوهستانیست

 گفتگو از تو نجات از گذر بحرانیست

خودِ عالَم شده ای، گُم شدنِ در تو بقاست

هرکه همراه تو شد دیدۀ جان نورانیست

وطنم در غم گمنامی تو غمگین است

خاک تو بوسه گه رهبرو کارستـانیست

روشنائی شده ای در شب ظلمانیَ ما

بعدِاز گم شدنت قبله شدی ،طوفانی است

داغدارانِ تو از داغِ غمت می سوزنـد

باحضورِتو وطن بیمه زِ هر ویرانی است                           

محرمِ بارگه دوست شدن ، نوشَت باد

از شمیم نفست مشکلِ ما آسانیست

رفت و آمدبه تواز عرش و همه در فرشیم

خوش به حالِ تو که راه و روشت انسانیست 

بـه تـو کردند تاسّی همه ، حتّی رهبر

اوجِ خوشبختیِ ما رهبریِ قرآنی است              

ریشه ی خیری و از تو همه برخوردارند

ای که ناز نفست سمفـونی ایرانیست

مثل خورشیدی و گرمای تو هستی بخش است

گم شده ما و تو چون راه ، سخن پایانیست

احمدیزدانی

صاحبان تاریخ جهان

هســـت تاریخ جهــان با مـــا عــجین

هندو ایران و عراق و مصـــرو چین

غربِ وحشی ،لات و ولگردو خراب

در خیــــالـــش میـــزند مــــارا زمین

چون ندارد ریشه و بی ریشه اســــت

می نشینـــــد بر بزرگـــان در کمیـــن

خورد مـال هنــــدو مصـــر از ابتـــدا

در عــــراق او کـــرد غارت همچنین

مـــانده تنهـــا خاک ایران ،خاک چین

گفتـم این را ،صبـر کـــن آخـــر ببین

خـــواهشــاً یک سـر به تاریخت بزن

تا ببینـی گفتــــــه هـــــــــایم ، نازنین

راهِ حل ،علــم است و تولیدو عمــــل

تا خــــورد اردنگی از ملّــت ، همین

شب و جاده

شب سیـــاه بودو در آن آرامشی همراه بود

آسمان غــــرق ستـــاره ،ماه قرصِ ماه بود

از صــــدایِ قیــژِ جاده ،شِکوه و دادِ موتور

میتــــوان فهمید آنشب بخت من در چاه بود

مــــن ، شب و جاده وَ از آغازِ روزِ قبل راه

خستگی در جانِ مــن بیمارو حرفش آه بود

غـــولی از آهن درآن اموال مردم خفته بود

ترس مـن از وحشت دزدو خطر در راه بود

تن به تقـــدیرو قضــــا دادم و بودم رهسپار

در میـــــان شــــب نگهــــدارم فقــط الله بود

رفـت شـــاهیـــن خیالــــم تا به دورو بال زد

تابلوی ذهنـــم پدر بودو غمی جــــانکاه بود

او که در تنهائی از اوّل به غربـت رفته بود

قصــــدِ او آوردنِ سرمــــایه هــا با جاه بود

برکتـــی از رفتنش در آنزمــــان آمـــــد پدید

حاصلش تغییـــر وضــــع و قدرتی ناگاه بود

بیوفـــائیهــــای بعــــد از او برای نســــل او

دردو رنجی سخــــت بودو  کارِ ناآگـــاه بود

او بزرگی کردو رفت و یادگاران مانده است

جــایگاهش در بهشت و وعده از درگاه بود

بیــــوفایان مبتلا گشتند بر اعمــــال خـــــود

وعده ی خالق درست و با عمل همـراه بود

احمدیزدانی

کوتوال

(kootevall)

برای پدرم

قـــوقنوس دل مـــن با سفـــرش زد پرپر

شــــده از شعلـــۀ او پُر همۀ کوچه و در

هیـــزم آتش جانم همـــه از خاطــــره ها

بوی گُـــل با سفـــــر گـل نرود از دفتـــر

خاطـــراتی که در ایّام و همـــه لحظۀ آن

همچوخون رگ تاک است به پیمانۀ دهر

آن اُبُهـــت و صفــا همــرهِ با کارو تلاش

رفت همــراهِ دگـر عشق و صفا با ساغر

از لــهیــب تن تبـــــدارو غمـــش یاد آرم

و مرامی که ازآن هست سخنها در شهر

نازِ یک کـــوچۀ بن بست بزرگان کهـــن

میکشیــدند به عـــــزّت و رضایت با سر

یاد ایشان زده آتـش به همه هستی و دل

خون شدازدوری رویـش ودرختان بی بر