مهر شهیدان

بنام خدا

بر سفره ی پرمهــــرِ شهیــــدان هستیم

هستیم اگـــــــر ، به مهــــرِ آنان هستیم

هستنـــد به مــــا نظاره گــــر،ما بیــدار

با عطــــــرِ حضورشان همـه پایِ قـرار

هــــــرخیر که می وزد از آنهــــا باشــد

اینجاســت زمیــن، حبـــــوط بالا باشـــد

اینجــاســـت گـــــذرگاهِ ستـاره با مـــــاه

اینجــاست حضورِ رُخِ مهتـــــاب به چاه

اینجاسـت که بخشند به کاهی ،کـــــوهی

اینجاسـت که حق دیده شـود با هــــوئی

اینجاسـت سـرِ مرزِ سعـادت ، خــــــوبی

اینجاسـت که شمشیر شـــــــــود اَبروئی

اینجاست که هــرحرف هنر میگـــــــردد

اینجاست که هـر کِشته ثمــــــر میـگردد

اینجاســـــت نظـــــــــرکردنِ بر وجه الله

اینجاست هنــــــــرمندی مــــردانِ خـــدا

اینجاست همـان نقطۀ پاک و میـــــــزان

اینجـــاســـــت قـــدمــــگاهِ تمــــامِ پاکان

اینجاســــت به پا کنگره از عرش کنون

اینجاست که عقل است ره آوردِ جنــون

برپاســـت اگـــر حـقّ و تجــاوز مُــــرده

با نــور، شهیـــــد تیــــره گــی را بــُرده

شکــراست وظیـفه ای که یزدان فرمـود

کــردند عمـل، به آنچه ایشـــان فـــرمود

ای شــاهـدِ ما ، به روزِ محشـر مـــددی

ای خـــونِ خدا ، ساقی کوثر مــــــــددی

دستانِ تهــی، ولـــی به دل عاشقِ حــق

سـر در رهِ حق نهاده چون وامـــق حق

وام اسـت به گــردن و همــــه مدیونیــم

بر خـــونِ شهیـد عاشـــق و مفتـــونیــم

شاکـر به حضــورِ نور گــــردان مـــا را

ای حضـرتِ حــق، شکور گردان مــا را

تـــا زنـــــده کنیـــــم یاد و نام شهـــــــدا

بوئـــی ببـــریم از مــــــــرامِ شهـــــــــدا

هستنــــد نمــــــادِ عــــاشقان در عالــــم

هــر عشق به نزدِ عشقشان باشد ، کــم

مــــــا هــــم نفسانِ راهِ پاکان هستیـــــم

تا وقتِ ظهــــــور پایِ پیمـــان هستیـــم.

احمدیزدانی(کوتوال)

حاکم معزول

این شعر را در سال 1358 زمانی که مدیر مدرسه ی راهنمائی تحصیلی مختلط در سیمین دشت بوده و بهمین جهت  سعادت کسب فیض از محضر استاد امیری فیروزکوهی را که بعد از پیروزی انقلاب بیشتر از قبل در سیمین دشت میماندند داشته ام سروده و اکنون پس از تقریباً 36 سال با مختصر ویرایشی منتشر مینمایم  

پیچیـده و از او گـــره ای کــور به جا مــاند

در منظــــرِ تاریخیِ ما گـــــور به جا مــــاند

بی علـــم نشست او  به ســـرِ میزِ قضــاوت

 یک مـــزرعه ی سوخته و عور به جا ماند

کو قــدرتِ ساواک و نصیری؟ به فنـــا رفت

بارِ کج و یک مقصدِ ناجـــــور به جا مــــاند

با عـــــزّتِ بیگانه و در غــــــربتِ مــــــردم

یک حاکمِ معـــــزولِ به دل کـــور به جا ماند

چــــون میگـــذرد نیست غــمِ ماندن و رفتن

خوشبخت کسی شد که از او نور به جا ماند

میز

آسمان شاهد ، زمین شاهد ، خدایا گـــــوش دار

آی آقائـــی که پســتـــی داری و میـــــزی وکـار

مردمـــان یا همــوطـــن هستند یا هـــم نــوع تو

سخـــت درگیـــــرند در تغییـــر وضــــعِ روزگار

بیست و پنـــج قـــرن حاکمیّت با نظامِ زورو زر

دادن تغییر آن سخت اســـت و رنجـــش بیشمار

کار پایان یافــــت اکنـــون وقــتِ تثبیت و تلاش

بهتــــر آن باشــــد که همراهی کنیم و کارو کار

تا زمــــانـــی که به پشت میـــــز داری اقتــــدار

فــــرصتــی داری برای کار ،کـــــم کن از شعار

اهــــل دل گفتنــد مدیریّت ضعیف و خسته است

دوربـــاد از ســـــاحتِ فــــــرزانگانِ ایــن دیــار

آدم شــایستــــه و لایق ، مـــــدیرِ حـــق مــــدار

گــرچه بسیار است ، کافی نیست در این کارزار

خوب برایت نکته ای میگویم و زحمت کم است

وای از روزی کـــه برگــــردد ورق ،پـایانِ کـار

آن زمـــــان تنهــــا خدا باید بفــــریادت رســـــد

هــــرچه منفــــی هســـت میگـردد برای تو نثار

چون غرض آید هنر آسیب میبیند از آن

می خــــورم نان را به همّــت با تلاشِ بازوان

نیستــــــــم در بنـــــدِ آقـــــایان و آقــــازادگان

حرفِ خود را می زنم راحت ، یقین کن راحتم

می شــــوند خشنود از اشعــــار مـــن آزادگان

راستگویم من وَ میگـــویم همــــان که دیده ام

خــوب ، یقین تـردید دارند عدّه ای هم بیگمان

می کننـــــدم متّهـــــم از منظـــــرِ وابستگــــی

نیستم وابستـــــه الّا مـــــن به یزدانِ جهـــــان

شب پرستان شب طمع دارندو خوبان روز هم

هرکسی از منظــــر خود می دهد شرح و بیان

خواهشاً تنها فقــط اینکه نباشـــد حُبّ و بغض

چــــــون غــــرض آید هنر آسیب میبیند از آن

دید چشمــــانم شبی در ســــرزمینی با خیــــال

مهر میرقصید آنجـــــا خــــدمت حــــق باوران

گفته بشوخی سخنی بذله گو

باز عــزیزیم ، مــن و تو وَ او

جمع همه ، تشنه وَ آب و سبو

آمــــده وقتِ هنــــرِ انتخـــــاب

دست شود از همه ی خلق  رو

رایِ خلایق شـــده از نو عزیز

باز به چشمـانِ همه هست سو

آمـــده اند تا بروند عـــــدّه ای

باز عبــــور از گـــذرِ گفتگــــو

فصـــلِ جدیدی شـــده آغاز باز

گفته به شوخی سخنی بذله گو

رای بگیـــرندو ، خداحـــافظی

کرده دعاگـــــوئی ما ، مو بمو

وطن ای سرو سبز بستان تو

        وطن ، ای سروِ سبزِ بستان تو

               ای گلستانِ در گلستان ، تو

             مهدِ کوروش و داریوشِ بزرگ

              مثلِ کوهی به جات استاده

  لاله ی سرخ دشت گیتی ، تو

             خاجِ بازی وَ می پرستی ، تو

                مشهدو قم دوقطبِ ایمانت                  گوشه هایت همه امامزاده

اوّلین نقطه ی حضورِ بشر

                مهدِ خیرو همیشه بد با شر

                 ای موحّد وَ مهد پاکی ها

          هرچه خوبیست ازتو شد زاده

ای قدمگاهِ پاکِ معصومان

                 حافظت معجز جهان قرآن

                  خاکِ پاکِ امامِ هشتمِ ما

                   شاهِ والاتبارو شهزاده

نقطه ی اوجِ روزگارم ، تو

        قلبِ من ، عشقِ من ، شعارم تو

                    سربلندو نجیب و زیبائی

        ریشه داری تو چون بزرگزاده

وطن از رنجِ تو فغان دارم

                قصدِ تحقیرِ دشمنان دارمز

                   بی تو دنیاست آخرِ دنیا

                    همه ی مردمِ تو ، دلداده

در جهانی که هست چون زندان

                حکمرانی کند در آن شیطان

               تو فقط مستقلّ و آزادی

                     بهرِ آزادگان توئی جاده

روم و یونان به زیرِ پاهایت

           روس و عثمان و کشمکشهایت

             جنگهایت دفاع و پیروز

                       رِندهایت برایت آماده

برده ای رنجهایِ دوران را

            خورده ای زخمهای شاهان را

            شیطنت های انگلستان را

           از تو وحشتزده ، پدرخوانده

چارسویِ تو چار دنیا هست

               عالمی را به تو نظرها هست

                   دوربادا نگاهِ بد از تو

            جام دنیا وَ تو در آن باده

یک جهان است و دشمنی باتو

         جمعشان جمع در بدی با تو

     خالق است آنکه حفظ می دارد                    اقتدارِ تو را خدا داده

پاره کردند عهدو پیمان ها

              کرده برپا عجیب طوفان ها

              ای تو دنیائی از وفاداری

         هرکه بد کرد با تو ، افتاده

جمع هستند دشمنان باهم

               فتنه ها کرده اند بدان باهم

              غافل از وحدتت ، نمی دانند

         خون دهند مردمت به تو ساده

احمدیزدانی

 

 

 

کوتوالkootevall 

 

 

نامه ای به پدر در زمان جنگ

پدر عرض ادب دارم حضورت

ببوسم صورت از چشم دورت

من اکنون با برادرها و خواهر

بهمراه عموهایم و مادر

میان باغِ تو مشغولِ کارم

بفکر جبهه ها و کارزارم

دلم باتوست ای جانِ پدرجان

تمام خانواده فکر ایران

بفکرِ کشورو رزمندگانیم

دعاگوی شما با دوستانیم

تو در فکر شکست دشمنان باش

چه میشد تاکه با تو بودم ، ایکاش

تمام آرزویم جبهه بودن

نشد قسمت به حق یاری نمودن

اگر سنّم برای جنگ کم بود

نرفتن بدترین دردو غمم بود

ولی درخانه هستم من بجایت

نگهداری کند ازما خدایت

شما در جبهه راحت باش و خرسند

بده دشمن به دست سیل اروند

وطن را پاک کن از دشمنانش

بده قدرت از این مردم نشانش

غمِ خانه نخور ، من مردِ خانه

بجایت حفظ خواهم کرد لانه

خبرهای شما می آید هر روز

که نزدیک است تا گردیم پیروز

خداوندا شهیدان منتظر ، تا

که پیروزی رسد رزمندگان را

شود کشور دوباره امن و آرام

بگیرد ملّت ایران در آن کام

کودکان و نوجوانان عزیز

کودکان و نوجوانان عزیز

مایه ی امّید ایران عزیز

ای امید سینه های ما ،شما

نوگلان پاک و خندانِ عزیز

کارتان است و نیازِ کشوری

سعی باید کرد جانانِ عزیز

ما پدر مادر ، شما گلهای ما

از شما زیبا گلستانِ عزیز

شاخه های یاس وسوسن،پرگُلید

چشمِ ماو مهرِ یزدانِ عزیز

لبنان زیبا

با توام پائیزِ زیبا ، عکسِ دَرعا را بکش
در وسیعِ بومِ خود ،لبنانِ زیبا را بکش
قطره ای از اشکِ چشمِ غَزّه را ترسیم کن
غصب و ظُلم و ذِلّتِ ظالِم در آنجا را بِکِش
پهنه ات را با محبّت چهره ای دیگر بده
پایمردیهایِ شیعه ، صبرِ آنها را بِکِش
تابلوئی برپا کن از نورِ بسیج و برکتش
وسعتِ احساسِ پاکِ شاپرک ها را بِکِش.
احمدیزدانی

قفل از ستم

قفل از ستمم ،کلید من گمنامی است
آنی که تو میشناسی از من ،نه منم
خوشحالم از اینکه بوده ام در زندان
اسرار درون جان خود را کفنم
روزی که به جستجوی من برخیزی
یک خاطره ام ،غبار راه وطنم