اشعار احمدیزدانی

این شعر را در سال 1358 زمانی که مدیر مدرسه ی راهنمائی تحصیلی مختلط در سیمین دشت بوده و بهمین جهت  سعادت کسب فیض از محضر استاد امیری فیروزکوهی را که بعد از پیروزی انقلاب بیشتر از قبل در سیمین دشت میماندند داشته ام سروده و اکنون پس از تقریباً 36 سال با مختصر ویرایشی منتشر مینمایم  

پیچیـده و از او گـــره ای کــور به جا مــاند

در منظــــرِ تاریخیِ ما گـــــور به جا مــــاند

بی علـــم نشست او  به ســـرِ میزِ قضــاوت

 یک مـــزرعه ی سوخته و عور به جا ماند

کو قــدرتِ ساواک و نصیری؟ به فنـــا رفت

بارِ کج و یک مقصدِ ناجـــــور به جا مــــاند

با عـــــزّتِ بیگانه و در غــــــربتِ مــــــردم

یک حاکمِ معـــــزولِ به دل کـــور به جا ماند

چــــون میگـــذرد نیست غــمِ ماندن و رفتن

خوشبخت کسی شد که از او نور به جا ماند