اشعار احمدیزدانی

یک چشم پُر از اَشکِ نداری

آن یک پُرِ از ناله وَ زاری

در لب همه ناسپاسی و کفر

حالی تو برایِ شُکر داری؟

هستی تو گرسنـه و گرفتار

رنجیده ای و همیشه نادار

یک کم تو ببین خدای خودرا

شکری بحضورِ او بجای آر

پایانِ سیاهی و غم آید

مرگِ غم و دردو ماتم آید

باشکرو تلاش و کارو کوشش

خوشحالی وعشق ،نم نم آید

احمدیزدانی