اشعار احمدیزدانی

نمازی از جماعت بوده برپا
گرفتم من برای آن وضویم
نمودم اقتدا ، گشتم پشیمان
امامی از تفرعن روبرویم
حسابم را رسیدم دیده ام من
به زیر پای غیبت نزد اویم
چنان دیدم به چشمش خودپسندی
که گوئی او خدا من بی وضویم
لباس صبر پوشیدم نشستم
از او رگبار بی وقفه بسویم
کنم من شکوه اش را با خدایم
به خورشیدی که از او آبرویم ،
خداوندا در اجرای فرامین ،
شده رفتار شیخ خار گلویم .