زبان من

نیلوفران سخن با زبان من

پیچید بر بنای حیات جهان من

چون شعله ای که بیفتد به جان باغ

آتش کشید همه ی آشیان من

هرجا که پانهاده و آرام بوده ام

آمد و تیره نمود آسمان من

کردم یقین که چو اهریمن من است

مأمور بی ثباتی روح و روان من

من در جهاد دائمیم با هوای او

مثل خوره شده در جسم و جان من

محکوم هستم و او مثل قاضی است

تیر نگاه وی و آهوان من

من در جهاد اکبرو او دشمن من است

این است قصّه ی من با زبان من.

احمد یزدانی