رفت شب

رفت شب ،چون رفت روز آمد پدید

هیچکس روزی چنین غوغا ندید

روز همراهِ خودش آورد نور

کرد خورشید از حجاب خود ظهور

کشور ایران قشنگ و شاد شد

گوئیا بیژن به چاه داماد شد

هرطرف بود از منیژه جلوه ها

شادمان در خانه ها نوباوه ها

رنج و درد از یادِ مردم رفته بود

خاطراتش راوی اینسان گفته بود

جان عالم زنده شد از آفتاب

چهره ی میهن در آمد از نقاب

سختی و دردو ستم پایان گرفت

زاده شد آرامش ، از نو جان گرفت

دیو شب چون خورد نیش از کژدمش

حاکم ایران زمین شد مردمش

شد زمستان چون بهار از روی یار

ماند در تاریخ ایران یادگار.

کوتوال